¶
TEXTS
TEXTS & REVIEWS
[English] For Dutch: scroll down.
GO, GET YOU HOME YOU FRAGMENTS [Marko Stamenkovic]
“And then I found that I was an object in the midst of other objects.
(…) Now the fragments have been put together again by another self.” (1)
In the almost-white world, where non-whiteness is supposed to integrate into the rest of the picture (or to have itself integrated – by unspoken rules of a ‘universal law’), everything is drawn with same lines: neither objects nor their background have their own solution inside the given frame. This supposedly unquestionable condition seems to have always been taken for granted during the last two thousand years of Christian patriarchy or, so to say, ‘from the beginning to the end of the world’. This world. The white world: the world of a modern, capitalist, and colonial masculine rule.
When you look at the drawing, there is nothing strange about it: black pencil on white paper; een tafeltje met een cactus (and a few more personal things, for routine, quotidian consumption); an intimate daily situation. It could be anywhere in the world. This world. The white world. An almost-white world: wherever the language of blackness, through materiality of graffito, gradually permeates an environment apparently unaccustomed to dark tones; the world of ‘pure’ surfaces, the environment constructed – both vertically and horizontally, inside and outside – upon the idea that this idea of purity, despite multiple appearances of otherness of every kind, must be maintained (and defended) at all costs, anywhere. It could be Europe. Flanders. A village of Machelen, for instance.
Right next to the renown Raveel’s Museum there is a less known space, almost-white, which used to serve religious purposes ever since 1870 (even though its function has considerably changed over the last decade): a chapel, devoted to a woman, the holy and pure woman – a virgin intact. As it can be witnessed nowadays, some of its purposefully ruined parts (touched by the corporate logic of real estate businesses) are but a testimony of recent interventions, due to which both upper and lower parts – the ceiling and floor, as well as all the statues on top of the little pedestals (now missing) - have been damaged.
However, this ‘female’ space has been touched anew, though in a different manner, by two men. One after the other, they disclosed its ever-present intimacy layer by layer, while, at the same, time re-creating its overall physical and spiritual atmosphere. By patterns of thought turned into images – first through two-dimensional, black colour-lines spreading over the walls in a rhythmical, ‘free-style’ and organic-like fashion, then through a series of small-scale three-dimensional objects applied over those mural drawings – they kept ‘destroying’ (with great care and, even, piety for the place itself) the uniform architectonic language prescribed by a clerical order into a pluri-form setting. Thus they allowed for new and many possible visual languages to emerge inside this serene scenography that was meant to invoke the sense of human humility and powerlessness in front of the all-mighty power of God (in the past), whereas nowadays a new sort of worship is meant to occur, the one that will please both the ultimate power of (real estate) capital and the chapel’s new owners. Without doubts, its new function will convert the space in an unforeseen direction in the near future, be it another girls’ boarding school (as it happened to be the case for a while), a restaurant, a night-club, or even a gift-shop. Who knows…
“All that whiteness, that burns me” is now explored again, on a temporary basis, this time as an exhibition-space where the ‘two men who touched Maria’ intervened in a way proper to their artistic skills and potentials: converting this already ‘convertible’, market-driven zone of urban planning interests, into a temporary shelter for their own shadow-theatre; a kind of home where some extravagant remnants of the more recent past (such as a single comic book found under the bed in a sleeping unit inside) coexist with the light full of colours, penetrating old stained glass windows on rare sunny days and dancing on the black-and-white surfaces of ‘almost-white’ walls; but also a home for new gazes and encounters where, besides old and scary hooks and screws in the walls, now ‘strange’ objects stare at their own onlookers while triggering their attention in all expectable and unexpected directions, left and right, up and down, towards fragmented puppets hanging all around the space in a frenzy.
This orchestrated vertigo of small visual shocks deliberately counters previously well-calculated, measurable, cerebral and “for-sale” atmosphere therein. As a gloomy version of home full of objects, that builds upon an earlier, intimate version of another man’s living-room (turned into murals), this double-bind intervention by Steven Baelen and Benoît Vandenbroucke makes a point where it is probably least expected: in the mind of an observer-believer-consumer, whose preconceptions of faith and devotion, now transformed in line with the market-oriented logic of ‘survival’ vis-à-vis Christ-oriented logic of ‘salvation’, shed new light on hidden layers of racial asymmetries in contemporary world: the white world, almost-white world, etc. (always already conditioned by either of two logics, and by both of them together).
Through the ritual of hosting each other’s work in a common space, predefined by the power of religious propaganda and real-estate marketing, Baelen and Vandenbroucke rely upon the power of purely visual rhetoric to dispel prefabricated myths about the Other: their ‘analogue’ pieces of information, now virtually re-created in ever more digitised minds of a self-centered community they address, offer a new insight into the never-too-white world defined by tensions among colours. Inside an ‘almost-white’ cube, where the ‘white’ man has been reflecting its own, narcissist image for far too long, Baelen and Vandenbroucke put on display the fact of blackness: they are pointing at it by pointing their ‘fingers’ directly at local viewers, who are now invited to reconsider some misinformed perspectives about the never-enough-white world while facing their own, preconceived fears and assumptions anew in this two-men show – phantasmal, ghoulish and macabre as much as humorous, alluring, and timely.
_
Text for the exhibition: 'Go, Get You Home You Fragments', a collaboration with Benoît Vandenbroucke, former Maria chapel, Machelen, BE, 2018
_
(1) Frantz Fanon, “The Fact of Blackness”, in Back, L. & Solomos, J. (eds.), Theories of Race and Racism: A Reader, London & New York: Routledge, 2000, 257.
LA CHAMBRE [Emmanuel Lambion]
The works of Steven Baelen and Elena Damiani seem at first utterly remote from each other. Yet Elaine Levy Project offered them a common ground where an intimate dialogue could take place, in a show called La chambre.
The practice of Steven Baelen, a Ghent artist and a Hisk post-graduate school alumnus, is deeply rooted in drawing: it’s a dense, compact and stratified practice. Little by little it evolved into painting, through a self-analytical process.
The body of work of Elena Damiani, a Peruvian artist based in London, is multifaceted and is not restricted to two dimensions, as it may first appear. It is composed of layers of found elements, creating a material as impalpable as it is malleable. Her practice leads the viewer to reconsider the perception of the image as space.
Steven Baelen draws his immediate surroundings, living room or studio. His interwoven strokes draw the viewer’s attention within a subtle visual overload with acute and abstract construction that appears only after a patient gaze. The apparent mess orders itself, step by step, into a figurative representation. In the beginning, there’s a sketch in a notebook depicting the artist’s environment, whose dense network of lines unfolds later into several other supports and media: from notebook collections to autonomous drawings, from drawings to paintings rearranged and translated after other rules and points of references.
For his first show in Brussels, Found in Translation Chapter D, that I happened to curate at Elaine Levy Project, Steven Baelen faxed his drawing from a nearby copy shop during the opening. The drawings were on purpose adorned by the distortions from the poor quality device. In To-Copy, a drawing from his seminal note books, is decomposed stroke by stroke on 1213 separate sheets of paper. The title invites the owner of the piece to reconstruct or even to resurrect the original work by photocopying each sparse element one single sheet.
Some older drawings are often enlarged, after a translation, to create bigger paintings or other drawings; some other drawings are recreated under some constraints, like copy pasting the same stroke of gesture. In this show, the two canvases, beside the series of drawings, are picturing the artist’s surrounding in the same cryptic and faded style as usual. Whereas the drawing process is based on the accumulation of details, the paintings act like a counterpoint. If they start as a mere transposition of the drawings, the paintings add another layer: their light and their breath come from a repeated attack on the patterns; they are dissolved and made sparser little by little, taken away from their pictorial references. Overall, his paintings are putting together a background based on the drawings and a foreground of dense or diluted matter, going against the readability of the details. Steven Baelen’s work stands at the intersection of two paradoxical trends: they reveal their own making, showing themselves as delicate palimpsests, as much as they hide for they tend to stay unreadable.
Elena Damiani’s material, vocabulary and collection of shapes are different from Steven’s. But her work shares the same interest in images that are not given at first, but rather appearing to alternatively withstand or let through the viewer’s gaze. She’s using mainly found images and material, which is Steven Baelen’s opposite. Yet her practice based on collage and double exposure is close to Baelen’s processes (enlarging, blurring…). Yet her work doesn’t rely on her intimate surroundings. And if the images bear references to an obvious space at first, the constant ambiguity and altering perception turns them into indecisive heterotopias. In short, the viewer's thought is carried away in the exact opposite direction than in Steven Baelen’s work.
For this encounter, in Elaine Lévy Project enclosed and confined space, it was her pictures of interiors that became obvious as starting points. But the outside is still either present or suggested. In indirect ways, like Russian dolls, it appears by a window, in a mirror or in an artwork hanged in a photographed room.
A thin and transparent paper add a weave to the original pictures coming from delimited book pages; whereas the bigger print on silk is acting like a physical and mental curtain, opening the narrow space of the gallery and of images hanged there. The encounter between the two bodies of works and aesthetics is unconventional and unexpected but it’s appealing. They’re sharing the same will to activate the viewer perception and sensorial intelligence by leading and misleading it through different stages. These processes are interacting in a complementary and symmetrical way.
_
Text for the exhibition: 'La Chambre', a duo show with Elena Damiani, Elaine Levy Project, Brussels, BE, 2013
STEVEN BAELEN / ELENA DAMIANI : LA CHAMBRE [Laura Herman]
In the agreeable neighbourhood of La Campagne in Brussels, it is definitely worth popping in to Elaine Lévy Project, which is currently hosting La Chambre, a joint show featuring Steven Baelen (Belgium, 1981) and Elena Damiani (Peru, 1979). After encountering Damiani at the Goldsmith’s Masters show in 2010, and Baelen’s work at the Higher Institute of Fine Arts in Ghent, both artists were invited to Brussels separately. Discerning the latent parallels between the two artists, Elaine Lévy Project invited the pair for an intimate tête-à-tête as a preface to La Chambre, where their close dialogue unfolded into two new bodies of work, harmoniously linked.
As the title suggests, the artists’ departure point was the confined space of the gallery and their mutual interest in interior rooms. Yet the outcome of their subsequent project reveals two quite different approaches. Baelen’s practice departs from the fixed context of his studio or apartment, the places that he knows best and that are closest to him. He catalogues his three-dimensional habitat by taking ‘notes’, as he describes his jungly marks on paper, recording the materiality of the space in a two-dimensional transcription. You have to look closely to distinguish the contours of the room, the furniture and the baby crib, that appear in Baelen’s skeletal sketches. Rhythmically pencilling his surroundings in his compact sketchbook, the drawings become the schematic anchors for two paintings and two enlarged drawings. The diluted derivatives on canvas are even more puzzling than the condensed traces encoded in his notebook. Moving between pictorial density and dissolution, the shifting legibility of Baelen’s work continuously displaces the beholder’s gaze.
Damiani’s work similarly challenges our perception by playing with the ambiguity of the image. Her layered work, however, develops in an opposite manner. Rather than disclosing the origin of her work as Baelen meticulously does, Damiani collects found images, which she then assembles into new sculptures and collages. In doing so, her work seeps outside categories of space and time. While the process of documenting and archiving generally involves accurate data and descriptions leaving no room for ambiguity, Damiani attempts to open up our perception by erasing all points of reference. For Damiani the room seems to be an imaginary space where inside and outside can merge: in the ‘Chamber series’, for example, landscapes are inserted in plain architectural settings. An exterior space is also suggested by adding transparent layers of thin paper or a silken veil on top of the image. ‘Fading Fields’, a digital print on silk of a distant mountain landscape is mounted in a corner of the space, as if revealing an opening in the room to an imaginary other. In this space, where works of art are deprived of windows to connect to the world, Damiani’s seems to extend beyond the walls.
Despite the two artists’ contrasting practices, the show feels balanced, an effect which stems from their complementary vocabulary and the parallel effects they have on the visitor. For both Damiania and Baelen, the artwork needs to reshuffle our perception by hiding and revealing, fading and enhancing, abolishing representation and arousing new readings. Exploring the poetic impulse of the chamber as a space to disclose and expose, the twosome has succeeded at developing a compelling collaboration without passing over the autonomy of their practice.
_
Review of the exhibition: 'La Chambre', Published on 26 April 2013, This is tomorrow
DRAWN SPACE [Hubertus von Amelunxen]
The Higher Institute for Fine Arts (HISK) in Belgium was initially located in Antwerp and is now in Ghent. For the past ten years, I have paid them an annual, three-day visit to talk to the artists who spend two years there as residents of the Institute. A number of years ago, during one of my yearly visits I got to know Steven Baelen, the illustrator, the crazy illustrator, who to me seemed more like a figure from a story by Borges or Perec than a resident of a Belgian art academy.
Steven Baelen draws his surroundings using the finest, classically schooled and yet strangest crosshatching, and the small, everyday world in space that he has spent years manically applying to paper, line by line, emerges into the light, right out of the thicket of this shading. This world is, and is not. It is emergent effacement, emergent obliteration. Born of the state of being in the space, each line of ink or pencil transfers the space entirely to the imaginary level of a possible space and – if we didn’t know otherwise – totally effaces the real, three-dimensional space with the fourth dimension of the drawing as it is completed, thus keeping it within the plane of the image alone. A creative destruction.
Steven Baelen succeeds, in his own peculiar way, in interlinking appearance and disappearance in a gestural process and, with each mark on the paper, evokes a constellation with reality, which Alain Badiou – in reference to drawing in general – describes as the “paradoxical link, being and not being”. It is as though Steven Baelen had carried out a swift graphic inventory of the space and the things determining it, only to enable a differentiated impression of that space as such to emerge on the walls and the floor, on tables, chairs and the beds. The abundance in his drawings thus takes on a vampire-like aspect, as the space is sucked dry and the drawing undertakes a truly existential transposition. The gaze touches the space through the hand; the hand surrounds the materiality of the space, existentially challenging that space as a cadaver.
A number of years ago, Steven Baelen had exhibited photocopies of several of his notebooks, which he carries around with him like his handkerchief, thereby adding a further kink to the process of “transmission”, of reproduction. With his “to_copy-box” developed in Berlin, and the digital drawings that emptied space animated in the void, the notebook sheet takes on another, shifted dimension of the space. What is happening here? The deposition of a view, a perspective, is fragmented into lines, into strokes of time, and consigned to observation for supplementary reproduction. The making of the copy is part of a two-fold process of the nihilation and genesis of the translation of the space. The sheet, captured, chiselled and shaded, then scattered again into emblematic traits in retrospective phases of genesis, only acquires its genuine significance in the photocopy – unique and of a sheerly infinite diversity.
Considered this way, and Steven Baelen thinks with his hand, the dissolution of the line becomes the dissolution of space, and the illustrator a nihilist.
_
Text for: 'Drawn Space', artist book published by Akademie der Künste, Berlin, DE, 2012
EARLY PICTURES FOR A PAST LIFE [Eva Kerremans]
A Corinthian maid is said to have been at the origin of drawing when she traced the contours of her lover's kneeling shadow thrown by a torch on a wall . This story became Steven Baelen's muse and his desire to grasp the act of drawing in itself. (1)
After spending so many hours sitting in his surroundings, atelier or home, he started to perceive that the banal objects suddenly stared back at him and became estranged. Contrary to his academic practice, he discovered in the meanders of his mind, that every form of photographic rendition is in fact already an attack on 'das ding an sich'. A chair, a drawing table, a window, are in constant movement within their own shadow play. By obsessively sketching, in a fight with this existential fear, he started a long process of learning. After five years of self reflexion he rediscovered his own way of drawing. A new manner of stroking back and forth with pen on paper emerged. The lines of the drawing shaped the contours of the surrounding objects, as if the room had become an overexposed photograph. On entering the gallery at Elaine Levy Project, Steven Baelen will at first restlessly encroach upon you, with his bigger works. Your eye will wander about, slightly lost, in an overload of informations as in the horror vacui of the flemish masters, until you little by little recognise a sofa, a frame on the wall, a plant, inside an écriture automatique, which the artist calls a mathematical matrix. At the end of his stay in the HISK, towards “The Final Show” Baelen evolved from this horror vacui to “Le Néant” on canvas. Through the years an alphabet emerged, of contours of lines, which he learned to omit. Baelen himself expresses an abhorrence for the term abstract, but myself I must admit that one is confronted clearly with a process of abstraction and elimination of the recognisable. Indeed contrary to a wave of abstract lyricism of the 50's, he still takes as his point of departure the sketches of his own surroundings and everyday reality. A Mondrian evolved for years to arrive at the exhaustion of its own movement and a decentralised picture, but Steven succeeded through an effort of his visual imagination, through producing copy of copy of copy... through enlarging and reducing without mechanical tools... Driven all the while by labyrinthine questions about the sense of life and the meaning of things.
"I got up and went out. Once at the gate, I turned back. Then the garden smiled at me. I leaned against the gate and watched for a long time. The smile of the trees, of the laurel, meant something; that was the real secret of existence. I remembered one Sunday, not more than three weeks ago, I had already detected everywhere a sort of conspiratorial air. Was it in my intention? I felt with boredom that I had no way of understanding. No way. Yet it was there, waiting, looking at one." (2)
The things depicted in Steven's paintings seem like thoughts that get stuck halfway in the process of obtaining sense. They have forgotten what they were and what they wanted to say. The artist is involved entirely in the act of drawing as such. Steven paints what Sartre put in words. He slowly creeps up on a secret that escapes us all, but which perturbs us all the more, when it comes falling at us, in it visualized, improvised keeling of lines into a jazz on canvas.
In spite of their structured chaos out of a proper alphabet of circumnavigating lines, his early works don't escape the paradox of mimesis, while his more recent oil canvasses bring about a catharsis. Admittedly, as an art historian I have seldom experienced anything like it. The privilege is yours to experience, the 'Ereignis' of slowness, wholly different from the fast speed up way we live today...
_
Text for the exhibition: 'Early Pictures for a Past Life', Elaine Levy Project, Brussels, BE, 2011
_
(1) W.J.T. Mitchell, What do pictures want?, 2005 Londen, p.66-67.
(2) J.P. Sartre, Nausea (translated by Lord Alexander)
THANK YOU FOR TOMORROW [Francesco Bernardelli]
Characterized by a certain quiet, introspective attitude, Baelen's ensemble of works is rich in little hidden surprises (when not almost treasures), not so easy or immediate to be recognized. His work, mainly obtained thru' a painstakingly, quite highly patient need to do, re-do and re-work the very substance of his practice - the drawing technique - is re-invented by the employment of a complex and layered miniaturesque work based on stratification, superimposition and by means of creating sudden blank spaces (obtained by erasure) or sometimes by the deliberate inclusion (in the finalized form of the works) of unexpected black spots, patches and blotches which in turn come to assume a a very well balanced sense of presence, in stark contrast with the minutely organized landscape of the grid-like or maze-like drawing surface(s).
As in its entire history - at the very same time project and process - the drawing impulse - as clearly exemplified by the unabashed intensity of Steven Baelen - isn't located only in what the artist chooses to concentrate on (the resulting drawings) but in the pauses, blank space and the visual rhythm which in turn may result stronger than what is perceived at a first look.
_
Text for the exhibition: 'Thank You For Tomorrow', De zwarte zaal, Ghent, BE, 2010
STEVEN BAELEN - MANOR GRUNEWALD - VADIM VOSTERS [Patrick Ronse]
Gallery Nosbaum & Reding presents an exhibition with three young—younger than thirty—Belgian artists: Steven Baelen, Manor Grunewald and Vadim Vosters. Though all three of them use drawing and painting as a medium, each artist deliberately chooses to employ these media differently.
Manor Grunewald and Steven Baelen share the first room in the gallery. For these artists, drawing is an efficient and effective means to outline new ideas and visions. It is therefore their primary means of expression. Vadim Vosters paints (or draws) dark spaces. He finds inspiration in James Ensor’s early homely, intimate scenes and the ambience of Léon Spilliaert’s work. Vosters is fascinated by the intangibility of light and how it influences and colours our perception. By using focused light to highlight his work, the painted image acquires virtual depth.
Steven Baelen (b. Roeselare, 1981, lives and works in Ghent) fills sketchbooks with densely packed drawings (or “notes” as the artist prefers to call them) of his direct surroundings. In these he explores and records everything he perceives. The “notes” breathe a homely, even intimate atmosphere. What strikes us, is the flat character of the images—a consequence of Baelen´s analytical way of looking at things. Everything the artist sees, he records on the sheet of paper, without hierarchy, with only the composition in mind. This results in flat images, the notes becoming as it were a “skin” on which the artist focuses when he commences a painting. Though at first sight the sketches look true to nature, the “notes” do not correspond with reality. We could therefore rightly refer to them as false images.
Often Baelen’s “notes” acquire the character of installation drawings, which conquer space like a virus. Lending meaning to spaces is a particular feature of this still young oeuvre. In these spaces, which bear the traces of a previous life, the artist reconstructs his own familiar surroundings with charcoal. A tension results between the drawn elements and those already present in the surroundings. The space charges itself.
Baelen has made a name for himself mainly with these monumental wall drawings. Sometimes the narrative (and analytical) “notes” are the basis for paintings or drawings that tend to be more synthetical. Not the subject as such, but painting itself is central in these works. For Baelen, painting is defining, i.e. it involves coming to a (visual) conclusion. The artist himself puts it like this: “Everything I need for a painting is comprised in the ‘note”, i.e. the drawing is not a tool to reinvent reality (like Bonnard did). On the contrary: I ´use´ my notes literally, as if they were photographs that tell me how to paint. As such the narrative element of the note becomes irrelevant. (That is also why I leave copies of my notes lying about in my studio, where they become smudged and damaged. In short: I leave things to chance, till a certain image starts to take shape that I can use for a painting or a drawing. Precisely because of this way of thinking I consider myself a ´fundamental painter.
_
Text for the exhibition: 'Steven Baelen - Manor Grunewald - Vadim Vosters', Nosbaum & Reding, Luxemburg, LU, 2008
YOUNG ARTISTS [Mieke Mels] translation: G. Ball
‘Drawing as an mental exercise. A musty room in which someone has clearly lived, a coffee pot, an armchair with a pile of clothes, an unmade bed ... all meticulously positioned ... ‘
Steven Baelen is constantly sketching his immediate surroundings, as a source for future work, drawings, paintings, photos and murals. Drawing on spaces occupies a special place in Steven Baelen’s work. He chooses spaces that show clear traces of another, previous, life. The elements already there, such as electrical sockets, door frames, lamps, etc., become an essential part of the drawing,. Using charcoal he reconstructs his own familiar environment in another, unknown space. He is thereby flirting with the boundaries between fine and applied art. His mural drawings are like wallpaper, but they do much more than just cover the walls. They occupy the space.
Mural drawings are doomed to disappear. They fade with time, become damaged or in the worst case are painted over or destroyed. Baelen is fascinated by this self-destructiveness and integrates it into his other works. Like a cave-dweller he paints over existing drawings to create confusion. He obscures and censors images with patches, white voids, and new drawings, layer upon layer.
_
Text for the catalogue: ‘Young Artists’, (selected by) Dirk Pauwels, Palmarium University Ghent, Ghent, BE, 2007
TEKSTEN & ARTIKELS
[Nederlands] For English: scroll up.
TEKENEN VANDAAG [Hans Theys]
Steven Baelen (1981) is tekenaar. Hij begon zijn werk te tonen in 2007. De eerste tekening die ik van hem zag was aangebracht op een muur van de Gentse academie. Nadien zag ik werk van hem in zijn atelier op het HISK. Het waren indrukwekkende tekeningen waarin de aanwending van verschillende schrifturen of texturen een fictieve ruimte of picturale diepte creëerde. Ik vroeg hem of hij iets wilde vertellen over de hier afgebeelde tekening. Hij antwoordde dat de aanzet tot een tekening als deze bestaat in iets dat hem aantrekt in de ruimte zelf, bijvoorbeeld een stuk textiel op een zitbank of een ongedekt bed. Eerst tekent hij die plek en daarna bouwt hij de rest van de tekening op een systematische manier op, waarbij volle en lege partijen ontstaan die fungeren als leestekens. Baelen vertelt dat hij vroeger niet kon kiezen, niet wist wat te tekenen en wat niet. Hij tekende alles. Nu is er een wisselwerking tussen de textuur die weergeeft wat hij ziet en de textuur die de tekening vraagt. De textuur die weergeeft wat hij ziet wordt heel bewust getekend, maar wordt gecounterd met een 'gestuele' textuur die nodig is om de tekening een autonoom bestaan te geven. De tekeningen worden gemaakt op aquarelpapier met een heel fijne textuur. Hij gebruikt 2B potloden van Staedtler, die voor hem de juiste grijswaarde hebben. Zijn tekeningen op klein formaat worden gemaakt op twee uur tijd. Grotere tekeningen zoals de hier afgebeelde ontstaan tijdens enkele opeenvolgende dagen, in sessies van twee uur, waarbij de voltooide partijen worden afgedekt. Helemaal op het eind wordt hier en daar nog donkerte toegevoegd.
_
Artikel: “Tekenen Vandaag”, Openbaar Kunstbezit Vlaanderen, april / mei 2015
ART TREK, THE NEXT GENERATION, KLAS VAN 2010 [Margo Vansynghel]
Een vod, een versleten handschoen of een rol tape. Voor kunstenaar Steven Baelen (34) vormt zijn directe omgeving een constante inspiratiebron. 'Vuiligheid en verfspatten op mijn ateliervloer, een hoop kleren of een onopgemaakt bed: zoiets geeft mij meteen de trigger om te tekenen.’ Steven Baelen schudt rustig zijn bruine Beatles-haar uit zijn ogen en rommelt in zijn papieren. 'Alles begint voor mij bij de tekening, altijd een potloodtekening naar waarneming. Ik bouw die minutieus op, dus daar ben ik wel even mee zoet. Een klassieke tekening heeft focus, maar ik maak geen keuzes. Ik wil alles op het blad.'
‘Ik weet van mezelf dat ik het liefst alles vol teken. Daarom verplicht ik mezelf ook om lege ruimtes op het papier te laten.’ Zo laat Baelen soms bewust vlakken leeg, bijvoorbeeld door een wit tekenblad vanuit zijn perspectief leeg mee te tekenen. 'Een leegte is interessant, omdat je het blad op dat punt niet aanraakt, bewust. Even interessant als de getekende lijnen.'
Baelen praat graag over lijnen. 'Eigenlijk bestaat een tekening uit niets anders. Zelfs een grijs vlak bestaat uit allemaal minuscule lijntjes, zie je?’ Misschien daarom dat hij eerst grafisch vormgever wou worden. 'Maar toen ik schilderen als keuzevak volgde, kreeg ik de microbe te pakken.’ Later studeerde hij schilderkunst aan het KASK. ‘Toen maakte ik heel abstract werk, maar eigenlijk is tekenen het enige wat ik altijd al heb gedaan. Op het einde van mijn opleiding aan het KASK besefte ik dat ik me daarop moest toeleggen.' Een van Baelens tekeningen werd geselecteerd voor de Young Artists-wedstrijd in Gent, en drie jaar later raakte Baelen het HISK binnen. Waarom drie jaar wachten? Baelen lacht breed. 'Mijn eerste gesprek liep fa-lie-kant af. Mijn Engels was te slecht om mijn werk deftig uit te leggen. De tweede keer lukte het wel. Het moet gezegd: het HISK is fantastisch voor je Engels dankzij al die internationale studenten en gastdocenten.’ Voor Baelen was het HISK een periode van experiment. ‘Je kunt er dingen uittesten. Dankzij al die interessante mensen ben je niet doelloos aan het ronddobberen: je krijgt veel input over die experimenten.’
Zo ontdekte de jonge kunstenaar op een dag dat een overbelichte foto van een van zijn tekeningen er wel goed uitzag door de vele leegtes die dat creëerde. ‘Toen besefte ik: dit ga ik schilderen. Ik ben via een digitale omweg weer bij het schilderen terechtgekomen. In het HISK viel alles in zijn plooi.’ Nu doet hij dat overbelichten met Photoshop. Het resultaat brengt hij over op doek. Op andere werken veegt Baelen de lijnen op een ingescande tekening met de computer uit, om zo leegte te creëren en met een ‘gestript’ beeld achter te blijven. ‘Elk beeld is een zoektocht naar een restbeeld, een soort essentie’, zegt hij peinzend. ‘Mijn werk maakt geen lawaai, je moet er je tijd voor nemen.’
Op dit ogenblik werkt Baelen aan schilderijen voor zijn solo-expo hij de Brusselse galerie Levy.Delval. Galeriste Elaine Levy leerde hij kennen in 2011. via – jawel – het HISK. ‘Een gastdocent had mij aanbevolen voor een groepsexpo. Ik heb toen een faxtoestel in haar galerie gezet. Tijdens mijn wandeling van Brussel Zuid naar de galerie heb ik in een telefoonwinkel mijn tekeningen naar de tentoonstelling gefaxt.’ Dat was amper een jaar na het HISK. In hetzelfde jaar kon Baelen ook op residentie in de Akademie der Künste in Berlijn, ook via een HISK-aanbeveling. Intussen was Baelens werk ook al te zien in Maison Particulière en tijdens de zomerse kunstmanifestatie in Watou. Een buitenlands galerie lijkt geïnteresseerd en misschien zit er residentie in. Baelen kon een jaar geleden zijn parttime-bakkers job opzeggen. Kan hij leven van zijn Kunst? ‘Dat valt nog af te wachten. (schaterlacht) Ik heb acht jaar ’s nachts en in het weekend in een bakkerij gewerkt. Dat geld heb ik nu opzijgezet. Als het slecht gaat kan ik nog een jaar overleven.’ Toch durft hij te dromen. ‘Ik heb al een mooi parcours afgelegd, maar ik heb honger naar meer.’
_
Artikel: “Klas Van 2010, up-and-coming. Een leegte is even interessant als een een lijn.” Sabato, weekendmagazine De Tijd, 25 april 2015
STEVEN BAELEN & SOFIA LEIBY [Sam Steverlynck]
Levy. Delval toont momenteel twee schilders die óp het eerste zicht heel verschillend werken, maar na een tijdje opvallende overeenkomsten beginnen te vertonen. Sofia Leiby maakt kleurrijke abstracte werkjes waarvoor ze verschillende technieken combineert zoals acrylverf, vet krijt en zeefdruk. Ze hanteert een ongedwongen, spontane stijl die de beeldtaal van graffiti oproept. Die spontaniteit is echter bedrieglijk, aangezien de werken niet zijn ontstaan in een snelle roes, maar het resultaat zijn van een traag en beredeneerd proces. En dat is het geval voor beide reeksen die ze hier toont. In één serie herneemt ze de patronen die mensen achterlaten op een blad papier om in een winkel een nieuwe pen uit te testen. Een interessant idee, maar wel één waar al heel wat kunstenaars voor haar mee geëxperimenteerd hebben. In haar tweede reeks gaat ze verder op dat elan maar deze keer met een andere benadering. Ze werd op Instagram gecontacteerd door een persoon die ze nauwelijks kende en die haar foto' s van zijn werk toonde. Die heeft ze vervolgens hernomen in een gelijkaardige stijl als de eerste reeks.
Het contrast met Steven Baelen kan op het eerste zicht haast niet groter. Als het werk van Leiby getuigt van een kleurrijkdom en vrolijkheid van de nieuwe wereld, dan baadt dat van Baelen in de somberte van het Avondland. De kunstenaar toont een reeks schilderijen die - heel vaag - gebaseerd zijn op een eerdere tekening van zijn atelier in een expressieve signatuur. Het kleurenpalet is beperkt tot wit, grijs en zwart. De kunstenaar herneemt die reeks in verschillende werken waaruit alle figuratieve elementen zijn gezuiverd. Wel kan je met wat goede wil nog de architecturale opbouw herkennen in de compositie. Zoals een leeg vlak onderaan dat in elk doek terugkeert of de afstand tussen twee punten. Door een proces van uitwissen en toevoegen slaagt de kunstenaar er, op subtiele wijze, toch in een gevoel van ruimtelijkheid over te brengen. Baelen maakt conceptuele teken- en schilderkunst waarvoor hij vertrekt van eerder werk dat hij op haast onherkenbare wijze herneemt. Zoals een reeks tekeningen die gebaseerd zijn op een eerdere tekening waarvan hij met de computer telkens een paar lijnen heeft verschoven. Zo wordt het resultaat steeds anders. Knap hoe de op het eerste zicht klassieke praktijk van beide kunstenaars een conceptuele lading krijgt door het gebruik van een voorafgaand werk dat niet getoond wordt: in het geval van Leiby is dat van anderen, bij Baelen van hemzelf.
_
Artikel: over de tentoonstelling “Nostalgic Feelings”, HART, #141, 2015
STEVEN BAELEN: REPETITIEVE METAMORFOSEN [Kurt Snoekx]
Wat legt de herhaling, de obsessieve inzet van steeds dezelfde grondstoffen in steeds veranderende constellaties, bloot? Het is een vraag die aan de orde is als je wordt geconfronteerd met het werk van Steven Baelen (1981). Aan de hand van de deconstructie en reconfiguratie van zijn ‘notities’, getekende schetsen van zijn directe omgeving, weet Baelen een complexe maar uiterst directe beeldtaal aan te reiken die zindert van diepgang, reliëf en ruimtelijke spanning. Bij Levy.Delval speelt die methodiek van basale bouwstenen in drie hoedanigheden: als een reeks tekeningen gevat in een beweeglijk, gefragmenteerd, haast kalligrafisch aandoend lijnenspel dat ternauwernood een ‘herkenbare inhoud’ blootgeeft; als agressief getextureerde, nagenoeg geabstraheerde, claustrofobische schilderijen die de blik aanzuigen; en als een muurtekening die haar figuratie meteen op losse schroeven zet.
In die laatste lopen huiselijke elementen als planten, gordijnen, een uitzicht op naburige daken, een cafetière en een wastafel als een mise en abyme over in elkaar en de diepte. Alsof je – als een vlieg op de muur, met de facetogen op scherp – binnenkijkt in het vluchtige transformatieproces van het blad, het doek, de muur, dat het zien en het kijken ontwart en ruimte en diepte construeert vanuit het platte oppervlak. Baelens repetitieve metamorfosen verdiepen en ontsnappen, tonen zich als trouvailles, etappes in een noodzakelijke zoektocht naar compositie, gelaagdheid, essentie en taal van het beeld.
_
Artikel: over de tentoonstelling “Nostalgic Feelings”, Agenda, 29 april 2015
MAIS ELLE EST OU, LA PEINTURE [Stijn Maes]
In het beeldende werk van Steven Baelen (° 1981, Roeselare) neemt tekenen een centrale plaats in. De kleine, maar daarom niet minder intense verschuivingen die gepaard gaan met het wonen en werken in een huis of een atelier zijn voor de kunstenaar een continue aanleiding om telkens opnieuw een beeld aan te zetten, het voorbije moment te vatten en het zelfs te kristalliseren. Niet zozeer het particuliere of het herkenbare staan daarbij centraal, wel het metier zelf. Bovendien is hij een erg gulzig tekenaar: het liefst van al zou hij alle details letterlijk overnemen. Al snel dringen er zich echter keuzes op, niet enkel omdat elk moment vergankelijk is, maar des te meer omdat ook de drager, het papier, haar eigen logica en realiteit heeft. Hoe meer hij binnen de gecreëerde realiteit van het blad begint te werken, des te meer informatie hij uit de realiteit achterwege laat. Het blad begint zelf leegtes te genereren.
Ondanks hun centrale plek binnen zijn werk, hoeven voor Steven Baelen deze werken op papier geen fysiek eindpunt te zijn. Net door ze te zien als ‘mogelijke modellen’ kunnen ze tevens de aanzet vormen voor andere werken, zoals bijvoorbeeld de vijf recente schilderijen die geselecteerd werden voor de tentoonstelling en hier voor het eerst samen te zien zijn. Echter, net door het specifieke voortraject is het voor de kunstenaar moeilijk om te spreken van pure schilderkunst. Immers, in plaats van te zoeken naar een schilderkunstige vertaling, is het in de eerste plaats een meervoudige zoektocht geweest naar het overzetten van een en dezelfde tekening op doek, waarbij er telkens een andere vorm van reductie opdook. Op deze manier lijkt de kunstenaar te bevestigen, via een omtrekkende beweging, dat het niet altijd de drager is die het medium bepaalt. Of hoe je door naar olie op doek te kijken, eigenlijk een tekenlijn kunt zien.
_
Catalogustekst: "Mais elle est où, la peinture", Bib Kuleuven, Leuven, BE, 2013
EARLY PICTURES FOR A PAST LIFE [Eva Kerremans]
Een Corinthische meid zou als ontstaan van het schilderen haar geliefde zijn schaduw geprojecteerd door een toorts tegen de muur, zittend op zijn knie, in contourlijn getekend hebben . Dit verhaal werd Steven zijn muze en verlangen het tekenen te vatten zonder overval. (1)
Uur na uur zat hij in zijn omringende omgeving, atelier of woonst, waar banale objecten hem plots bevreemdend aanstaarden. Anders dan wat hij op de academie op papier vastlegde, ontdekte hij in zijn denkkronkels dat elke vorm van het fotografisch vastleggen van een beeld een overval op het ‘ding an sich’ is. Een stoel, de tekentafel, een raamvenster bewogen onophoudelijk in hun schaduwspel. Hoe kon hij dat nu in hemelsnaam vastleggen zonder paradoxaal aan mimesis te doen? Een lange leerweg werd betreden door haast obsessief deze existentiële angst weg te schetsen. Na 5 jaar zelfreflectie hervond hij een eigen weg van tekenen, een nieuw heen en weer strelen van tekenpen op papier ontstond. De tekenlijnen vormden contouren van de hem omringende objecten, alsof de ruimte tot een overbelichte foto verworden was. Wanneer u galerie Elaine Lévy Project binnenstapt zal hij u eveneens eerst rusteloos overvallen met zijn eerste grote werken die er hangen. Uw oog dwaalt lichtjes verloren in het teveel aan informatie, of het aloude horror vacui syndroom van de Vlaamse meesters, dat in deze tekeningen nog aanwezig is. Tot u langzaamaan een sofa, een kader aan de muur, een plant herkennen zal in een écriture automatique, die hij zelf een mathematische matrix noemt. Aan het eind van zijn HISK periode in The final Show evolueerde kunstenaar Baelen van een horror vacui naar ‘Le Néant’ in doek. Doorheen de jaren ontstond een alfabet aan contouren van lijnen, die hij leerde weglaten. Zelf heeft hij een hekel aan het woord abstractie, maar ik beken, dat het hier duidelijk gaat om een abstraheren en elimineren van het herkenbare. Want hij blijft, inderdaad anders dan een abstract lyrische beweging uit de jaren ‘50, vertrekken vanuit zijn schetsen naar de hem omringende alledaagse realiteit. Een Mondriaan deed er jaren over om zo minimaal uitbewogen tot een gedecentraliseerd beeld te komen, maar Steven sloeg hierin door zijn visuele voorstellingsvermogen via herkopiëren, van schaal te vergroten zonder projector… Waarbij de motor tot creatie vetrok vanuit zijn labyrintische levensvragen over de betekenis der dingen.
"Ik stond op en liep weg. Toen ik me bij de uitgang nog eens omdraaide, glimlachte het park naar me. Ik leunde tegen het hek en bleef lange tijd staan kijken. De glimlach van de bomen en het laurierbosje had een betekenis; in die glimlach lag het werkelijke geheim van het bestaan besloten. Ik herinnerde me weer dat de dingen een soort medeplichtigheid uitstraalden. Was die voor mij bestemd? Geërgerd besefte ik dat ik absoluut niet in staat was er iets van te begrijpen. Niets begreep ik ervan. Toch was het er, afwachtend als een blik." (2)
Bij Steven lijken de geschilderde dingen in zijn eerste werken wel gedachten die halverwege in hun betekenis blijven steken. Ze vergeten zichzelf en wat ze wouden betekenen. Het gaat de kunstenaar duidelijk meer om tekenen alleen. Wat Sartre in woorden neerpent, schildert Steven. Steeds dichter komend bij een geheim dat ons allen ontsnapt, maar des te meer raakt wanneer het in gevisualiseerd geïmproviseerde klinkende lijnen als jazz op doek tot je komt. Desondanks de geordende chaos met een eigen alfabet aan omtrokken lijnen ontsnapte hij in zijn vroegere werk niet aan de paradox van mimesis, terwijl zijn recente olieverfdoeken een catharsis teweegbrengen. Ik geef toe dat ik als kunsthistoricus in hedendaagse kunst dit zelden zo beleefde. Aan u de eer om woordeloos achterin de galerie de ‘Ereignis’ van een traagheid te beleven anders dan degene waarin we nu leven…
_
Zaaltekst voor de tentoonstelling: 'Early Pictures for a Past Life', Elaine Levy Project, Brussel, BE, 2011
_
(1) W.J.T. Mitchell, What do pictures want?, 2005 Londen, p.66-67.
(2) J.P. Sartre, Walging (vert. door M. Kuik), Amsterdam 1976, p.142
STEVEN BAELEN [Christine Vuegen]
Wat bezielt een kunstenaar om onvermoeibaar naar hetzelfde onderwerp te grijpen? Steven Baelen (°1981) staat wat dat betreft hoog op de ranglijst van obsessieve kunstenaars. Hij verblijft tot oktober aan de Akademie der Künste in Berlijn en zelfs daar houdt hij het bij drie interieurs: zijn atelier, zijn appartement en de bakkerij waar hij bijklust. Dat interieur kwam er niet lang geleden bij. 'Early Pictures for a Past Life', de eerste solotentoonstelling in Elaine Lévy Project in Brussel, beperkt zich tot het atelier en het appartement en demonstreert hoe gevarieerd het potentieel van die beperking is. Ten slotte lijkt het onderwerp niet zo belangrijk. In de tekeningen vol nerveuze potloodlijnen ontwaar je met enige moeite een sofa of een tekentafel. Schipperend tussen horror vacui en een leegte die zou kunnen wijzen op overbelichting, aandachtsverlies of een gat in het geheugen lijken de trillende taferelen duidelijk te maken dat hetzelfde nooit helemaal hetzelfde is. De locatie doet ertoe, het is zijn eigen omgeving, en doet er ook niet toe omdat de tekenkunst zelf wordt aangepakt.
Tot nog toe trok de Vlaamse kunstenaar vooral de aandacht met grote muurtekeningen. Dat hij schildert, is geen geheim. Alleen werden de schilderijen zelden of nooit samengebracht met het tekenwerk. Vier recente doeken op groot formaat lijken intuïtief geborsteld, bijna zoals Jackson Pollock rond het doek danste. Maar nee, een olieverfstudie bewijst dat ze afkomstig zijn van een tekening of toch een fragment daarvan. Het wordt vertaald naar de schilderkunst, met een picturale rijkdom omdat het zwart van de vibrerende lijnen niet helemaal zwart is. Een andere achtergrondkleur, een rozige of een grijze tint, brengt subtiel een andere sfeer binnen. "Als ik teken, dan is het mijn hand die denkt": het is een uitspraak van Anne-Mie Van Kerckhoven die ook opgaat voor Steven Baelen. Vervolgens ontleedt hij wat die hand gedacht heeft. Een kartonnen doos is schijnbaar gevuld met maagdelijk kopieerpapier, tot je een gekromd lijntje ontdekt. Het hoort bij een tekening die op de computer uit elkaar is gehaald in 1213 lijnen. Als dit pak papier wordt gekopieerd naar één blad verschijnt de voorstelling. 'Tik Tak', een nieuwe animatie, maakt met de lijnen van het ene interieur het andere en omgekeerd. Het resultaat, dat niet exact hetzelfde is, is dan opnieuw getekend op papier. Als je de gedachtegang voortzet, schuilt in elke tekening, als er maar genoeg lijnen zijn, eender welke tekening.
_
Artikel: over de tentoonstelling “Early Pictures for a Past Life”, HART, #86, 2011
'IK WIL MIJN WERELD TONEN IN EEN VREEMDE OMGEVING' [Tom Deschacht]
Vanaf deze week is in de Bogardenkapel in de Katelijnestraat een heel bijzonder kunstwerk te zien. Steven Baelen maakte er een gigantische muurtekening en voegde er digitale animaties aan toe.
Bij het binnenkomen van de kapel kun je niet om het werk heen. De monumentale muurtekening beslaat een oppervlakte van maar liefst veertig vierkante meter. 'Ik was bijna een volledige week bezig met de tekening', zegt kunstenaar Steven Baelen. 'Een hels karwei, maar ik ben tevreden met het resultaat.' De expositie maakt deel uit van het Free Space-project van de Brugse cultuurdienst. Om beurten krijgen verschillende artiesten 'carte blanche' in de Bogardenkapel.
De kunstenaar uit Roeselare werkte in het verleden al meermaals met en op gebouwen. 'Ik vertrek altijd vanuit bestaande tekeningen. Ik haal mijn inspiratie uit mijn dagelijkse leefwereld en probeer dat dan over te brengen op de grote muurtekeningen.'
'De tekening staat los van de sociale of historische achtergrond van het gebouw. De twee hebben niets met elkaar te maken. Toch is er een soort van wisselwerking, doordat ik rekening moet houden met de fysieke eigenschappen van de kapel', zegt de kunstenaar.
Groeien als kunstenaar
Baelen volgde opleidingen in schilderkunst en grafische vormgeving, maar ziet zichzelf toch vooral als tekenaar. 'Ik ben begonnen met de kleine schetsen in mijn boekje, die uitgroeiden tot grotere tekeningen. Een volgende stap was dan het werken op grote muren. Dat groeiproces is nog steeds bezig.'
Een nieuwe fase in die ontwikkeling is het gebruik van digitale animaties, voor het eerst te zien zijn in de Bogardenkapel. 'Ik heb enkele tekeningen ingescand. Door de lijnen op die computerbeelden voortdurend te verplaatsen, wordt de gestructureerde tekening uiteindelijk een soort chaos. Door enkele lijnen opnieuw te verplaatsen, komt er opnieuw structuur in komt.'
Nieuwe laag
Na de expositie wordt de tekening overschilderd en is het de beurt aan een andere kunstenaar. Dat vindt Baelen niet erg. 'Mijn werk leeft verder, het is gewoon een nieuwe laag geworden van het gebouw.'
De expositie van Steven Baelen is nog tot 2mei gratis te bezichtigen in de Bogardenkapel, Katelijnestraat86.
_
Artikel: over de tentoonstelling “26.08.06-25.04.07”, De Standaard, 10 april, 2010
OMGEVINGSTEKENEN [Edith D'hoove]
Voor Steven Baelen (Roeselare, 1981) is zijn directe omgeving aanleiding tot het maken van dichtgevulde tekeningen die hij liever 'notities' noemt en waarin het al of niet falsificeren van de werkelijkheid centraal staat. Op het eerste gezicht zien de tekeningen van Baelen er zeer waarheidsgetrouw uit. Details worden op bijna maniakale wijze weergegeven. Alhoewel de term 'horror vacui' toepasselijk lijkt, is Baelen allesbehalve bang voor de leegte - hij geeft deze zelfs een heel specifieke plaats in zijn 'notities' en gebruikt deze als focuspunt binnen zijn geconstrueerde ruimte. Ondanks alle details gaat het uiteindelijk immers toch om een 'leugen', een subjectieve interpretatie. Opmerkelijk is dat die belangstelling voor de leegte zijn figuratieve tekeningen opmerkelijk vlak maakt. De dieptewerking is vrijwel nihil. En alhoewel de tekeningen makkelijk toegankelijk lijken is dat eigenlijk niet het geval.
Baelen's 'notities' kunnen op zich zelf staan, maar ook de basis vormen voor schilderijen die veel abstracter zijn. Door de 'notities' te kopiëren en fouten in dat proces een nieuwe rol toe te bedelen, ontstaan bevreemdende, gelaagde schilderijen. Het liegen neemt hier al heel andere proporties aan. Baelen laat zijn notities ook graag het formaat van installatietekeningen aannemen die als een virus de ruimte veroveren, maar vanwege hun omvang vooral ook een heel andere relatie met de toeschouwer aangaan. Toch gaat het ook hier op de eerste plaats om het leugenachtige van een zogenaamde realiteit en slechts schijnbaar vrijgegeven intimiteit.
_
Catalogustekst: "Omgevingstekenen", Provinciale Prijs voor Beeldende Kunst Oost-Vlaanderen, Caermersklooster, Gent, BE, 2008
SCHILLETJES REALITEIT … [Johan Debruyne]
In het wereldje van de actuele beeldende kunsten komt Steven Baelen eigenlijk amper om de hoek kijken. En toch wordt zijn tekenstijl al meteen vlot herkend, gewaardeerd én gelauwerd.
We hebben de voorbije maanden moeten vaststellen dat "curator" Sarah Huyghe, ook heel jong en zelf beeldend kunstenaar, een doorzetter is. Het lapidaire gebouw waarin aanvankelijk monumentale schilderijen en sculpturen alle aandacht naar zich toe trokken, oogt vandaag frisser en opener, waardoor het jonge werk beter tot zijn recht kan komen.
Niét muurgroot...
Sarah zal het enigszins hebben betreurd dat een begenadigd tekenaar als Steven Baelen (°Roeselare, 1981), die mede door muurgrote tekeningen (o.a. in het Gentse Caermersklooster) in het nabije verleden hoge ogen gooide, het besluit nam om in het Apollo Art Hotel niét muurgroot uit te pakken.
Op weg naar het restaurant hangt een reeks werken in duo's bij elkaar Niet ingelijst, maar op houten plankjes vastgespijkerd ! En kijk, deze manier van "presenteren" al contrasteert behoorlijk met wat je normaliter in een hotel aantreft : academisch of oogstrelend werk in keurige lijsten. De kunstenaar noemt zijn tekeningen "notities", Ze typeren zich door een behoorlijk grillig spel van lijnen waarin vaak een plek wordt opengelaten. Hoewel het werk absoluut geen narratieve intenties koestert stimuleren de tekeningen toch meteen je fantasie. Baelen tekent heel vlak en laat "fouten" toe. Net zoals toevallig ontstane vlekken dwingen ook zij hem tot het vinden van "technische" oplossingen. De notities zetten vaak aan tot een schilderij, waarbij het schilderij van een totaal andere orde is. Het lijkt veel abstracter, maar of dat een gepast woord is, betwijfel ik. Het is anders, maar even inspirerend, Het schilderen zelf staat centraal. “Schilderen", zegt hij, “is determineren, tot een visueel besluit komen."'
Medium
Steven Baelen : „Ik weet nooit op voorhand hoe een 'notitie' eruit gaat zien. Ik functioneer als een medium, kijkend naar mijn omgeving, kijkend naar de bewegingen van mijn hand, alsof alles al beslist is. Hierbij denk ik geen enkel moment aan inhoud. Wat ontstaat, is een flinterdun schilletje van de realiteit waar ik me op dat moment bevind : het oppervlak." Deze Baelense "schilletjes" realiteit zijn absoluut de moeite waard om eens naar het 'kunsthotel" te trekken. En er is ook nog werk van Leslie Burm, Filip De Roeck, Lea Lagasse en Tom Woestenborghs. Eind november dan strijkt er zowaar een voltallige Sint-Lucasklas uit Gent neer. (ook zij gaan er een week logeren en proberen het hotel naar hun prille artistieke hand te zetten.
_
Artikel: Brugsch Handelsblad, 21 november, 2008